سو سو می زد برایم ،آن ستاره ای که 

نشانش کرده بودم،

لحظه ای پیش،با شوقی بچگانه

... 
مثل حس اولین دیدار و بعد تاب خوردن چند احساسِ هم زمان...

و بعد...

مگر تو همان حس خوب و ناب نیستی که همیشه همین نزدیکی ها پرسه میزدی...

 

همین روزهاست...

میدانم که می شود...

که می آیی با همان لبخند ی که کنار قهوه ی تلخم گذاشته بودی ،

دستت را باز میکنی

اینجاست

همان ستاره ای که سو سو میزد....

 

 

 این همه صبر برای چه

 

مگر نمیبینی اینجا زانو به بغل گرفته ام 

 

مگر چشمِ به راه دوخته ام را نمیبینی

 

این آمدنت مرهمی ست برای این دلِ بهانه گیرِ کم طاقت،

 

از همان مرهم هایی که میسوزی اما میدانی که خوب میشوی...

 

باور کن اینجا دلی پر میکشد برای اینکه اسمش را صدا کنی،برای یک عزیزم...

 

_عزیزم؟

 

_جانم...

 

 

حالا هی صبر کن................

 

تی نوشت

 خود را به زور در قلب کسی که دوستتان ندارد نچپانید...

جا نمی شوید....چروکیده می شوید...