در روزگاری که "سلام" و "خداحافظ" فرقی با هم ندارند، نه ماندن کسی حادثه است، نه رفتن کسی فاجعه...

فصلی که دوستش داشتم، بهار...

آینه ای روبروی تمام حسهای خوب دنیا...

دفترم پر میشد از حرفهای ناتمام،چرا پایانی نداشت همه ی این حرفهای نگفته ای که هیچ وقت خوانده نشد،

و بسته میشد این دفتر هر شب کنار تختم و هر صبح نگاهی با حسرت...

یعنی میشود روزی برسد که تمام این حرفها خوانده شود 

یعنی میشود روزی بخوانی تمام این دردهای بیرون ریخته را ، تمام این حس هایی که...

وبرسد روزی که دستی بکشی بر سر و گوش این دفتر خاک گرفته...

که لبخندی بزنم از سر شوق و دست بگیرم تمام حسهای خوب دنیا را... و پر بگیرم از این جهان به غایت غریب و آزاد شوم از تمام این پیچیدگی های زندگی که پاهایم را گرفته...

میشود...

میدانم...

تی نوشت

 دوباره شروع کردم به نوشتن...
بعد از تمام اتفاقایی که باعث شد ننویسم...